TALUMPATI | Kabataan: Pag-asa pa nga ba ng bayan?

Muli nating balikan ang isang tanyag na kasabihan:  “Ang kabataan ay pag-asa ng bayan.” Ngunit sa kasalukuyang panahon, ang kabataan pa rin ba ang pag-asa ng ating bayan?

Isang pagbati ng mapagpalang araw sa lahat ng mga nakikinig!

Ayon kay Gat Jose Rizal: “Ang kabataan ay ang pag-asa ng bayan.”  Gasgas man sa ating pandinig, hindi pa rin ito maiaalis sa kaisipan at paniniwala ng bawat Pilipino. Ngunit, kung titingnan natin ang mga kabataan sa kasalukuyang panahon –  mga kabataang nasasadlak sa mga maling gawain, masasabi pa kaya nating “Ang Kabataan ay pag-asa ng bayan”?

Nababalitaan natin ang kaliwa't kanang ilegal na gawain na kinasasangkutan ng mga kabataan: pagtutulak ng droga, pandurugas, paggagahasa at marami pang iba. Idagdag pa ang mga kabataang nakatambay pa sa labas ng bahay kahit dis-oras na ng gabi, mga kabataang parang nauubusan ng tela dahil sa iksi ng pananamit, mga kabataang puro masasamang salita ang lumalabas sa bibig at mga kabataang agad kinain ng kuryusidad ng kamunduhan. Sila pa nga ba ang pag-asa o ang pasakit sa bayan?

Kung ako ang tatanungin, isa ring kabataan na nabibilang sa kasalukuyang panahon, nananatili pa ring ang kabataan ay pag-asa ng bayan.

Tanging ang kaniyang paligid ang humuhubog sa isang kabataan para lumandas sa mali.  Isa sa magandang halimbawa rito ang kahirapang dinadanas ng mga kabataan sa bansa. Natututong gumawa ng labag sa batas maibsan lamang ang hapdi ng kumakalam na tiyan. Natututong maging kriminal para sa kaginhawaan. Natututong maging masama para sa ikabubuti ng kaniyang pamilya. Gagawin ang lahat matamasa lamang ang mga bagay na hindi nila makuha.

Bigyan-pansin naman natin ang mga kabataang mas pinipiling magbanat ng buto kaysa sa maglaro at mag-aral. Mga kabataang isinasakripisyo ang sarili nilang kaligayahan para lamang sa kanilang pamilya. Mga kabataang maagang naulila pero patuloy na nagsisikap at nagsisilbing padre de pamilya. Mga kabataang maagang iniwanan ang ‘kabataan’.

Isama natin ang mga kabataang sa murang edad ay naging ina o ama pero mas piniling harapin ang responsibilidad. Hindi sila naging duwag para harapin ang sariling kamalian. Ang mga kabataang bagamat nasadlak sa masamang gawain ay natutong ibangon muli ang sarili. Natuto silang ituwid ang kamaliang ginawa nila. Mga kabataang naligaw ng landas pero hindi sumukong makita muli ang landas na tama.

Lahat sila ay isa nang magandang rason upang sabihing ang kabataan ay pag-asa ng ating bayan. Pag-asang mas pinaliwanag ng bawat paglubog. Pag-asang mas pinaningning ng mga aral mula sa sariling kamalian. Pag-asang magsisilbing inspirasyon para sa mga kabataang minsang nawalan ng liwanag. Isang pag-asa na kailangan ng ating bayan.

Ang pagkakamali nila ay bunga rin ng pagkakamali ng mga taong nakapaligid sa kanila. Tungkulin ng bawat isa na hubugin ang kabataan. Tulungan silang umahon. Bigyan ng pagkakataong itama ang mali, ituwid ang baluktot. Dahil, kung ano ang itinanim natin sa kasalukuyan ay ito ring aanihin natin sa kinabukasan.

Nananatili at mananatiling “Ang kabataan ay pag-asa ng bayan,” dahil sa murang edad ay natuto na silang magtiis, magsakripisyo at umahon.

At, lahat ng ito ay magiging susi upang isilang ang isang kabataang magiging mabuting lider ng ating bansang sinilangan.