TALUMPATI | Kalikasan ay Ating Pangalagaan

Isang Pagbati ng magandang araw sa ating lahat.

Pagmasdan natin ang ating paligid, natutuwa ba kayo – natutuwa ba kayo sa kasalukuyang nangyayari sa ating kalikasan? Natutuwa ba kayo sa kaliwa’t kanang mga delubyo?

Kung oo ang iyong, marahil ay hindi mo lubos na nauunawaan ang tunay na kalagayan ng ating kalikasan. Para sa iyong kaalaman, sira na… sira na ang kalikasang bumubuhay sa atin. Sira na ang kalikasang pinagkukunan natin. At, sino ang may gawa? Tao!

Pansinin natin ang ating paligid. Hindi ba’t mas marami pa ang mga basurang ikinalat ng tao kaysa sa mga halaman. Mga basurang ikinalat natin bunga ng kawalang-disiplina at katamaran. Ngayon, ang mga basurang ito ang siyang naninira sa mukha ng kalikasan. Dinudumihan nito ang iba’t ibang anyong tubig – lawa, dagat at maging ang mga ilog.

Idako naman natin ang ating tingin sa mga kabundukan. Ang dating berde nitong damit ay animong unti-unting nawawala dahil sa kagagawan ng mga tao. Isa na rito ang ilegal na pagpuptol ng mga puno at ang pagkakaingin na minsa’y nagiging mitsa ng malawakang sunog. Hindi ba’t ang mga kabundukan ang siyang pinagkukunan natin ng halos lahat ng ating pangangailangan, at kanlungan din ito ng marami pang nilalang na umaasa sa silong ng kabundukan.

Ngunit, ang mas nakababahala ay ang unti-unting pagkawala ng ating mga kabundukan. At, ano ang rason? Matinding pag-aasam ng pag-unlad.

Hindi naman bago sa atin ang ganitong patakaran. Pinapatag ang bundok upang gawing kabahayan o industriya. Pinapatag ang bundok upang tayuan ng mall at negosyo. Pinapatag natin ang bundok para sa ikauunlad ng ating sarili.

Sa totoo lang, kung ating sisipatin nang mainam, magmula sa mga pagtatapon ng basura pahanggang sa pagpapatag ng kabundukan ay iisa lang ang nagiging mitsa. Iyon ay ang matinding pag-aasam ng tao upang umunlad.

Walang masama sa pag-asam ng pag-unlad o pag-asam ng kaginhawaan. Ang masama ay yung naninira na tayo nang sobra-sobra para lamang sa ating mga sarili. Isipin natin na kahit kailan ay hindi matatawag na maunlad ang isang bansa kung halos lahat ng kaniyang mamamayan ay nasasabik sa malinis na tubig, matatamis na prutas at gulay, sariwang hangin at luntiang paligid. Hindi pag-unlad ang tawag doon kundi isang delubyo.

Maaaring ang mga lindol o anumang sakuna ay isa nang paalala sa atin na unti-unti na nawawala ang kalikasan mula sa ating pangangalaga. Paalala na pinapatay na natin ang kalikasang bumubuhay sa atin. Lahat ng mga iyon ay paalala na kaya ring gumanti ng kalikasan sa atin.

Mga kaibigan, responsibilidad natin ang kalikasan, ibig sabihin ay alagaan natin ito at pagyamanin. Huwag natin ito ipagpalit sa huwad na pag-unlad. Mahalin natin ito at pangalagaan dahil sa huli kung ano ang ibinigay natin sa kalikasan ay siya ring kanyang ibabalik sa atin.