TULA | Luha ni Rufino Alejandro

I

Walang unang pagsisi, ito'y laging huli

Daloy aking luha...daloy aking luha, sa gabing malalim

Sa iyong pag-agos, ianod mo lamang ang aking damdamin,

hugasan ang puso - yaring abang pusong luray sa hilahil

Nang gumaan-gaan ang pinapasan ko na libong tusin!

II

Nang ako'y musmos pa at bagong pamukad yaring kaisipan

May biling gayari si Ama't si Ina bago sumahukay

"Bunso, kaiingat sa iyong paglalakad sa landas ng buhay,

ang ikaw ay mabuyo sa gawang masama'y dapat iwasan."

III

Ng kapalalua't ang aral ni Ama't ni Ina'y hinamak;

Sa inalong dagat ng buhay sa mundo'y mag-isang lumayag,

Iniwan sa pampang ang timbulang baon na aking tinanggap

Nang ako'y lumaki,ang pahat kong isip ay biglang nagpakpak,aon na aking tinanggap

IV

Malayang tumungga sa sarong may lason ng kaligayahan

Na ito'y huli na'y nakilalang alak na nanatay.

Ang piangbataya'y dapat magpasasa sa kasalukuya't

Isang "Bahala na!" ang tanging iniukol sa kinabukasan!

V

Kaya naman ngayon,sa katandaan ko ay walang nalabi

Kundi ang lasapin ang dila ng isang huling pagsisisi;

tumangis s alabi ng sariling hukay ng pagkaduhagit

Iluha ang aking palad na napakaapi!

VI

Daloy, aking luha...Dumaloy ka ngayon at iyong hugasan

Ang pusong nabagbag sa dagat ng buhay;

Ianod ang dusang dulot ng tinamang nga kabiguan,

Nang yaring hirap ko't suson-susong sakit ay gumaan-gaan!